Reflectie : Lina

Dit verslag gaat  over hoe ik tot bepaalde inzichten ben gekomen na een gebeurtenis met mijn oudste dochter.

Mijn dochter liegt vaak de laatste tijd, we hebben haar betrapt bij het vapen en seksueel uitdagende foto’s van haarzelf door te sturen naar meerdere jongens.

Hierdoor ging ik opnieuw in gesprek met mijn man, mijn oudere broer was er ook bij en we hadden het er over. Hoe moeten we dit aanpakken?

Mijn man vertelde dat hij vooral boos is omdat ik geen nee zeg tegen mijn dochter waarop mijn broer zei dat ik veel te los opvoed. Hij zou op mijn manier niet kunnen opvoeden zie hij.

Het gesprek ging verder of grenzen stellen aan kinderen en jongeren, de nuances en verschillende perspectieven en contexten kwamen aan bod.

Die avond lag ik in bed erover na te denken, ik begon te landen en voelde de lading emoties in mijn lijf. Mijn manier van omgaan met moeilijke situaties is altijd dezelfde geweest: lachen, overgaan tot de orde van de dag, plezier maken en de dingen banaliseren. Iedereen kent mij ook zo, altijd een glimlach, als ik een meisje van 4 was werd ik het zonnetje in huis genoemd.

Maar achter mijn glimlach gaan er veel emoties schuil. Dus ik begon te voelen. Waarom raakte me dat hoe mijn manier van opvoeden werd benoemd? Vond ik het vervelend dat mijn broer zei dat ik te los ben? Als ik eerlijk was dan voelde ik inderdaad aan dat ik geen neen zeg tegen Lina. Maar niet uit een bepaalde overtuiging of visie.

Ik durf geen nee zeggen. Dit allereerst al voelen werkte voor mij zo bevrijdend dat ik begon te huilen. Ik zat er knal op; ik durf geen nee zeggen. Er zit angst en onzekerheid onder.

Tijdens mijn opleiding PJK kreeg ik heel wat kennis die mijn manier van opvoeden kon staven en rechtvaardigen want ik kon het met mijn nieuwe kennis onderbouwen en ik kon de keuzes beter verdedigen.

Nu besef ik dat ik dat niet vanuit mezelf deed. Het was geen bewuste keuze maar een gedrag dat voortkwam uit angst die gelinkt was aan mijn eigen jeugd ervaringen.

Volgende stap was zoeken vanwaar die angst kwam. Al snel werd me duidelijk dat mijn beleving als tiener sporen had nagelaten. Ik had schrik dat Lina me zou afwijzen, dat ik niet zou voldoen aan haar verwachtingen van een moeder.

Dat ik haar zou verliezen, fysiek en emotioneel. Net zoals ik mijn moeder heb verlaten. Was dit iets waar ik op zou moeten werken? Kan ik hierin groeien en op welke manier?

Hoe kan ik nu verder kijken naar deze situatie? Hoe sta ik vanaf nu in het ouderschap? Zekerder, het feit dat ik dit zo heb aangevoeld en heb durven benoemen en stilstaan zorgt ervoor dat ik niet meer bang ben om de grenzen aan te geven waar ik achter sta.  Ik kan meer in verbinding gaan met mijn dochter omdat ik voel dat ik authentieker ben en zij zal aanvoelen dat het oprechter is hoop ik.

Anderzijds kwam het besef dat wanneer ik me losmaak van mijn intern kader, voelde het voormij aan alsof ik in een diepe bodemloze put viel. Ik had geen normen en waarden meer  in die put, ik wist niet langer waarvoor ik stond en wat belangrijk vind als moeder. In die rol voelde ik me leeg als ik niet terug kon vallen op mijn intern kader. Ik stelde mezelf de vraag wat voor mij belangrijk is, Dat is liefde en grenzen. Liefdevolle grenzen. Het moet geen verhaal zijn van zwart of wat maar eerder een combinatie van de twee. Dit was zo nieuw voor me. Ik besef dat ik als volwassene naar mezelf keek toen ik zo jong was. Ik ging ervan uit dat Lina hetzelfde voelde als ik toen en vulde daarom ook in voor haar waar zij nu nood aan zou hebben. Ik besef nu dat die nee zeggen mijn grenzen zijn. Ik kan haar niet alles verbieden maar haar wel mijn waarden en normen meegeven en hopen dat ze daar iets uit meeneemt. Ik kan nu duidelijk zijn wat mijn grenzen zijn en zie het verschil tussen mijn waarden en normen en daarnaast wat ik hoop voor mijn kinderen. Ik kan het alleen maar doen op een manier wat goed genoeg is voor mij. Als laatste wil ik afsluiten met een zin die me bijbleef tijdens een sessie bij mij therapeute. Ze sloot onze sessie af met de woorden " We zijn als mens al volmaakt, en zeker als moeder." Iets om over na te denken.

Reflectie: Ouders

De avond dat ik mijn oudste dochter (15j) ging ophalen die net was terug gekomen van een weekje Engeland met haar klas. Ik stap uit de wagen en tussen al de jongeren door zoek ik mijn dochter die ik vrij snel vind en innig kan omhelzen. Net toen we richting de wagen wilden stappen hoorden we iemand heel luid roepen;  “Ga weg! Ga weg! Hou je bek!”

Het is 1 van de ouders die heel luid tegen één van de vriendinnen van Lina staat te roepen. Ze komt heel dicht bij het meisje, ze kijkt boos en ze roept luid terwijl ze met haar vinger wijst. Het meisje staat nog alleen, haar ouders zijn nog onderweg en de leerkracht is op dat moment nog op de bus.

Deze gebeurtenis raakte me enorm, het raakte iets pijnlijks bij me. Dit wou ik gaan onderzoeken omdat ik in dergelijke situaties mijn eigen rugzakje toe wil laten om zonder oordeel naar al de betrokkenen te kunnen kijken en zo voor iedereen misschien iets kan betekenen. Maar ook om het voor mezelf niet persoonlijk te maken en los van mezelf wil kunnen zien zonder dat het me terug gooit naar eigen persoonlijke herinneringen en trauma’s.

Ik sta naast het meisje samen met mijn dochter, de andere ouder wordt omringd door familieleden die niets zeggen en tussen ons allen staat ondertussen de leerkracht. Het is donker, het is niet duidelijk wat de oorzaak is van deze gebeurtenis en de gemoederen laaien op, het meisje begint luid te huilen en vraagt aan de leerkracht haar te helpen. Ze zegt letterlijk “Mevrouw! Doe iets alsjeblieft!”.

Ik sla mijn arm om het meisje en neem haar enkel meters verder mee en wrijf over haar rug, ik vertel haar dat het ok is, dat het goed komt, rustig maar, we zijn er voor je,…
De leerkracht kan nu luisteren naar het verhaal van de ouder. Er zou tijdens de 5-daagse pestgedrag geweest zijn naar het kleine zusje, waarin wordt gescheld dat ze dik en dom is en dat ze zou stinken. Het is dus geen ouder maar het is de grote zus die het opneemt voor het meisje. Het meisje zou haar zus al op de bus gestuurd hebben dat ze wordt gepest waarop de zus haar ging opwachten en de zogenaamde schuldige erop wou aanspreken. Ik luister nu naar het meisje en ze vertelt me wat er aan de hand is. Ze huilt en is heel erg onder de indruk zegt ze. Ik wacht bij het meisje tot haar mama aankomt en breng haar naar de auto. Ik heb een kort gesprek met de mama en ik probeer naar haar te luisteren.

Toen ik keek naar de manier waarop de volwassen dame riep tegen het meisje, werd ik precies terug gekatapulteerd naar mijn eigen jeugd en zag ik mijn mama tegen mij roepen op dezelfde, voor mij zeer agressieve manier. Ik herinner me plots een scene waarbij ze me met een schroevendraaier bedreigt en ik voel meteen paniek in heel mijn lijf. Ik voelde me boos, ik begon sneller te ademen, ik begon te zweten en wou eigenlijk gewoon die dame een klap verkopen en roepen dat ze zich zou moeten schamen! Ik wou haar doen stoppen en voelde het onrecht dat dat meisje werd aangedaan! Ik kreeg precies de kans mijn eigen kleine kind te verdedigen, want ik kon het zelf niet doen op dat moment in mijn verleden. Nu kon ik dat precies wel en daarom was de drang zo groot, daarom raakte het me in elke cel van mijn lichaam!

En toch kon ik rationeel nadenken, die mama/zus/volwassene is ook geraakt, zij wil ook iemand verdedigen die dat zelf niet kon, er is voor haar onrecht gebeurd en zij wil ook dat dat stopt. Zij voelde zich waarschijnlijk ook machteloos en kwaad omdat ze haar zusje niet kon beschermen tegen pestgedrag en wist misschien ook niet meteen hoe hiermee om te gaan. Niets doen was voor haar geen optie.

Mijn prioriteit op dat moment was het meisje veilig stellen.  Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik had dit heel graag verder willen opvolgen en in gesprek willen gaan met de mevrouw zelf en de leerkracht en het gepeste meisje. Ik had dit heel graag willen doen om voor mezelf misschien toch iets tot een goed einde te kunnen brengen? Omdat ik het belangrijk vind dat kinderen/jongeren kunnen helen na een dergelijke ervaring, zodat ze dit niet meenemen later en dat dit hun leven kan beïnvloeden…

Ik interpreteerde de trage passen van de juf als dat ze moe was; ze zuchtte en draaide met haar ogen. Misschien was dat al langer aan de gang op reis? Misschien had ze hier nu even geen zin of misschien vond ze het niet de plek en het moment om dit te bespreken.

Misschien vond ze het fijn dat ik deelnam aan de gebeurtenis? Hoe is dit overgekomen voor de andere ouders en leerlingen ter plaatse?

Ik wou dat ik ook hen kon bevragen of kon toespreken om hen te laten weten dat als ze ergens over willen praten ze steeds bij ons terecht kunnen, of bij de zorg coach in dit geval.

Ik merk dat ik dankzij deze opleiding heb kunnen switchen tussen mijn eigen bril en die van een professional. In die zin dat ik mijn eigen ervaring kon voelen en voor mezelf benoemen maar terug dacht aan de theorie dat iedereen zijn eigen waarheid en beleving heeft, dat we zonder oordeel moeten kunnen kijken. Het verraste me echter hoe natuurlijk dat ging.

Ik voelde wel dat ik wel wat tijd nodig had om me hiervan bewust te zijn, dat ik het echt eerst moest voelen en onderzoeken vanwaar die boosheid kwam. Pas toen ik de flash uit m’n eigen jeugd voor ogen zag kon ik tegen mezelf zeggen “het is ok, Melanie, dit ben jij niet, dit is een andere situatie.” Ik merk dat ik op dat moment niet stil stond bij de verschillende perspectieven.

Ik voelde dat het meisje me nodig had, geen van de omstaanders greep in en dat deed me ook iets, als ik er nu aan terug den nog steeds, een zeker gevoel van onbegrip in het begin. Maar als ik erover nadenk kan het zijn dat dit voor de omstaanders ook ingrijpend was, misschien hadden ze schrik dat de situatie zou escaleren? Misschien waren ze verstijfd en wisten ze niet meteen hoe te reageren? Misschien keken ze eerst naar wat de andere ouders zouden doen?

Ik heb dus de keuze gemaakt om me bewust te zijn van de anderen en heb bewust de keuze gemaakt me in te zetten voor de zwakste, in dit geval het meisje. Dat is mijn missie.

Ik voelde me zo machteloos en ik kon precies de schrik, machteloosheid en pijn voelen van dat meisje. Ik stelde me voor hoe zij daar nog dagen, weken of maanden zou aan terug denken. Iets dat ze nooit meer zal vergeten denk ik. Helaas.

Ik neem me voor deze ervaring mee te nemen in de hoop dat ik in de toekomst niet langer zal twijfelen om in te grijpen, dus dat ik minder tijd zal verliezen bij het stilstaan en reflecteren op het moment zelf. Ik hoop echt dat ik in de toekomst bij alle pedagogische maar ook andere situaties steeds op een manier kan ingrijpen die niet oordelend is en waarbij ik waarde hecht aan alle emoties van alle partijen.

Korte termijn reflectie : Farah

Ik wil het graag hebben over iets dat ik zag gebeuren op de speelplaats van mijn jongste dochter Farah. De juf deed iets tegenover mijn dochter waar niemand erg iin had en wat voor mij bijna choquerend was.

Farah (2.5j) ging de speelplaats op in de ochtend en had nog een stukje wortel in haar hand, ik vroeg aan de juf aan de poort of het ok was als ze die meenam? De juf zei dat het mocht van haar en dat de juf van Farah wel zou beslissen of ze die mocht houden. Farah gaat in de rij staan, haar juf komt aan en zegt meteen: “Farah, gooi die wortel meteen in de vuilbak.” Waarop Farah aarzelend naar de vuilbak stapt, de juf moedigt haar aan en zegt “ja ja, daar is de vuilbak, hop hop, gooi hem weg, dat is vies.”
De ouders naast mij zien en horen wat er gebeurt en ze glimlachen naar me. Ik interpreteerde die glimlach alsof ze Farah schattig vonden. Ik verlaat de school en ben sprakeloos, een andere ouder is ondertussen tegen mij aan het vertellen over haar huis die ze gaat poetsen en ik bleef maar denken of dit wel ok was? Waarom deed ze dat nu? Dat is toch echt niet ok? Ben ik de enige?
Neen ik vond het niet ok, ik vond het pijnlijk en had medelijden met Farah.
Ik dacht dat het goed was dat ze een worteltje at en dat de juf dat ook fijn zou vinden. Zo gezonde voeding, kijk eens wat voor een goede moeder ik ben ofzo? Was dat het? Dat ik me als moeder voelde afgewezen? Door mijn keuze kreeg mijn dochter deze ervaring mee. Ik wou dat ze de wortel in haar boekentasje had gestopt. Of tegen mij had gezegd nadien van kijk, liever geen eten meenemen door de schoolpoort. Nu ik die zin noteer is dat eigenlijk wel logisch en misschien dachten de andere ouders ook wel waarom ik haar nu een wortel mee gaf, misschien dachten ze wel dat we niet samen kunnen ontbijten ofzo en dat ik haar vlug vlug een vieze wortel gaf?  Hoe zou het zijn voor de juf? Misschien zijn er wel kinderen die elke ochtend een snoep of boterhammetje meenemen, hoe moet zij daar mee omgaan?  Hoe onduidelijk moet dit voor mijn dochter geweest zijn?
Ik voelde al vrij snel door deze gedachten te beluisteren bij mezelf dat het misschien niet zo slecht bedoeld was van de juf. En dat ik naar mezelf moet durven kijken zonder het te dramatiseren. Ok, het is niet fijn wat er is gebeurd en ik zou het in de plaats van de juf anders hebben aangepakt maar dat wil niet zeggen dat ik een slechte moeder ben. Al voelde het even wel zo aan.
Ik ben opgegroeid met de idee dat er bij mij thuis nooit geen gezonde voeding was, mijn vader hamerde hier vaak op. Mijn ouders zijn gescheiden en het feit dat wij geen gezonde voeding kregen thuis was voor mijn papa een reden om te twijfelen aan de kwaliteiten van mijn mama als ouder.
Ik voel dat dit een impact heeft gehad op mij en dat ik nog steeds probeer te voldoen aan de verwachtingen van mijn ouders en dan in dit geval vooral mijn vader.
Zodat hij trots kan zijn op mij.
Ik vraag me af nu ik hier bewust van ben, hoe ik in de toekomst zal reageren indien er een soortgelijke situatie dergelijke emoties bij me oproept. Ik denk dat ik de situatie zal bekijken in de context van het hier en nu. En tegen mezelf zal zeggen dat deze beslissing of keuze niet maakt wie ik ben.
Het zal me ook helpen om dan ook waarderender naar mezelf en anderen te kijken. Gedrag is niet de persoon zelf.

Dus wat neem ik mee uit deze ervaringen reflectie? Dat ik me bewust moet zijn van hoe heftig mijn emoties kunnen zijn door mijn eigen opvoeding en referentie kader. Ik heb geleerd de tijd te nemen om te analyseren wat er gaande is en dan pas te reageren. En dat communiceren hierin veel duidelijkheid kan brengen. Voor mij was het normaal om eten mee te geven in het vuistje van mijn dochter maar ik begrijp dat het voor anderen misschien zelfs vreemd kan lijken.