Korte termijn OLOD
Korte termijn reflectie OLOD Het brede landschap van opvoeding.
Ik was aan het studeren voor het examen van het vak ‘Het Brede Lanschap van Opvoeding”. Daarbij keek ik naar verschillende getuigenissen van kinderen die geplaatst werden.
De meest beklijvende getuigenis blijft me tot op de dag vandaag heel hard bij.
Dat was de getuigenis van de jeugdrechter zelf. Zij vertelde over een specifieke casus van een mama die haar zeer jonge kind mishandelde.
Ze gaf borstvoeding en was zorgzaam met het kind, empathisch en emotioneel betrokken.
Er was zo veel twijfel of de mama schuldig was. Dit raakte de jeugdrechter als mens , ze werd verscheurd door die beslissing te moeten nemen en het kind weg te moeten nemen van alle warmte van die mama. De borstvoeding die stop gezet moest worden en de mama enkel nog onder strikt toezicht haar kindje mocht bezoeken. Het gaf me een vies gevoel, een kippenvel moment dat me diep raakt en waar ik eigenlijk best wel verdrietig van word. Misschien raakte mij dit iets anders dan andere mensen. Voor iedereen lijkt dit sowieso zeer ingrijpend en is dit nu eenmaal een beladen verhaal. Maar het raakte mij anders omdat ik het kon linken aan een moment waarbij ikzelf emotioneel in de put zat na de bevalling van mijn 3e kindje. Op een bepaald moment werd ik bang van mezelf. Het slaaptekort, de huilbaby, het gemis aan een netwerk en hulp zorgden er voor dat ik ang was dat mijn baby niet meer veilig was bij me. Dit verhaal maakte dus heel wat los bij me.
Ik stond erbij stil dat er zoveel inzichten zijn, zoveel zaken zijn die geraakt worden. Ik weet dat ik vroeger snel in dit eigen verhaal en pijnlijke ervaring zou schieten en dat blokkeerde dan mijn contact naar anderen toe. In dit specifieke geval zou ik vroeger boos geweest zijn omdat de mama haar kind wordt weggenomen.
Ik zou de pijn van de mama eigen maken, ik zou het voelen en meehuilen. Omdat het me raakt in de manier dat ik in het ouderschap sta en dat staat haaks op de manier dat ik werd opgevoed.
Ik zie dat ik vandaag het ook anders kan zien, de mama heeft misschien het beste voor met haar kindje, maar zou het kunnen dat de mama worstelt met donkere gedachten, een postnatale depressie? Zou het kunnen dat ze dit niet durft verwoorden? Zou het kunnen dat ze dat zelf niet kan voelen en verwoorden, dat ze daardoor haar kindje onrecht aandoet?
De jeugdrechter vertelde hoe hard zij dit meenam naar huis, toen ze haar kinderen knuffelde, en daar zag ik dat dit soort zaken iedereen wel raakt! Het helpt me om waarderend naar anderen te kijken, dat heb ik geleerd, om me bewust te zijn van mijn eigen kader en los daarvan naar de situatie te kunnen kijken.
Ik kan hierdoor mild kijken naar mezelf. Maar ik stel me ook de vraag, wat als ik die ervaring zelf niet had beleefd? Had ik anders gekeken? Had ik geoordeeld? De reden dat ik deze gebeurtenis koos is omdat ik denk dat het voor mij een extra laag emoties had door die ervaring in het verleden. Wat ik hieruit meeneem zijn de zaken die ik geeerd heb toe te passen en de verschillende hypothesen te stellen. Hoe zit het met de hechting? welk systeem is het gezin? Wat is de context? Welke opvoeding heeft de mama en haar man zelf gehad? Wanneer ik de getuigens van de jeugdrechter vandaag zou herbekijken na deze reflectie zou het me niet zo fel raken persoonlijk, maar zou ik het natuurlijk nog steeds aangrijpend vinden.
Korte termijn verslag OLOD Werken met Teams
Tijdens het vak Werken in Team was er een moment waarbij het ging over een overleg en dat er personen zijn die vaak aan het woord zijn en anderen die amper aan het woord zijn. Daarbij werd de vraag gesteld wie van zichzelf vindt dat hij veel ruimte in neemt of minder ruimte in neemt. Wat je eventueel kan doen als je de feedback krijgt te veel ruimte in te nemen.
Ik merkte dat ik mezelf nooit die vraag had gesteld. Ik stelde vast dat ik eigenlijk best wel een leider ben, een voortrekker en vaak aan het woord ben, misschien te vaak zelfs.
Het bleef me bij maar ik deed er niets mee. Ik ging ervan uit dat ik te veel ruimte innam in gesprek in het algemeen. Het werd best tijd daar iets aan te veranderen. De weken gingen voorbij en ik probeerde bij elk gesprek en overleg zo weinig mogelijk ruimte in te nemen. Dit voelde niet fijn aan. Ik wou zaken inbrengen en had het gevoel dat ik mezelf niet meer was.
Tot ik het durfde te benoemen naar collega’s en medestudenten toe. I benoemde dat ik schrik had te veel ruimte in te nemen in groep. Het was tijdens de les stage 1 dat ik een traantje erbij moest laten.
Dat was het moment dat ik besefte dat ik moest gaan reflecteren. Waarom deed die vraag zo veel met me? En waarom zou het erg zijn als ik af en toe eens te veel ruimte zou innemen? Waar was ik bang voor? Ik had nog nooit een negatieve opmerking of feedback gekregen. Maar ze durven het me niet te zeggen omdat ze me niet willen kwetsen. Verschillende stemmen door m'n hoofd.
Ik voel vooral dat ik veel belang hecht aan wat anderen van mij denken, ik vind het belangrijk dat iedereen me tof vind. Al ben ik daar heel erg in gegroeid. Ik vind namelijk ook niet iedereen tof dus niet iedereen zal mij tof vinden en dat vind ik zeer ok.
Was dat het? Ik bedacht me plots de kernkwaliteiten van Ofmann. Ik vind het zelf zeer vervelend als er mensen zijn die te veel praten tijdens een overleg en geen ruimte laten voor iemand anders zijn of haar inbreng. Of vrienden die enkel over zich zelf praten en niet luisteren naar hoe het met mij gaat. Dat is mijn allergie, misschien ben ik bang om net zo te zijn als datgene waar ik net zo allergisch voor ben?
Mijn schrik is dus te veel ruimte in te nemen.
Kan het zijn dat mijn talent is de juiste balans te creeëren tussen input geven en anderen de kans te geven?
Dit bracht me niet veel verder. Ik was exact terug waar ik begonnen was met mijn zelfonderzoek en ik begon opnieuw. Hoe geraakte ik in dat zwembad waar Eleonore het over had in de les O&I? Waarom was dit moeilijk?
Ik denk dat het een positieve instelling is om bezorgd te zijn over de ruimte die ik aan anderen laat. Het was dus gezond voor me om hierover te reflecteren en dit hoeft niet altijd beschuldigend naar mezelf te zijn. Hierover reflecteren heeft me iets positiefs gebracht. Ik ben dus best wel tevreden over hoe ik dit wil aanpakken en blij dat ik dit onderzocht heb. Ik neem dit mee naar de toekomst de balans te behouden. Wanneer ik ga twijfelen aan mezelf en vind dat iemand minder aan het woord is geweest zal ik die proberen te betrekken in het gesprek. Op die manier kan ik toch nog mezelf zijn en tegelijkertijd bewaken dat ik de andere hun ruimte niet inneem.
Een moment van Angst.
Een moment in de les van Reflecteren waarbij ik angstig werd en het benauwd kreeg. Er werd uitgelegd dat je bij het reflecteren dieper moet gaan in jezelf en kan gaan afvragen waarom voel ik me zo, wat doet dit met me en hoe komt dit? Om daarna er uitleg aan te geven en eruit te leren naar toekomstige gebeurtenissen toe.
Er werd af en toe inbreng gevraagd aan de studenten en ik kreeg het plots benauwd, er was precies een olifant op mijn borstkas gaan zitten, mijn handen werden klam en mijn gedachten verdwaalden. Ik hoorde niet langer meer wat er gezegd werd maar beleefde wel alles. Ik kon alleen maar denken aan: “ohnee, wat als ik flauwval, ik moet ademen!, Wat als ik niet goed adem en begin te hyperventileren? Geen oogcontact maken! Stel dat je iets moet delen!”… etc.
Ik voelde een enorme weerstand opkomen en wou het liefst van al mijn spullen pakken en uit het lokaal rennen. Maar dat is aandacht zoeken dacht ik dan, zo gaan ze zeker vragen wat er aan de hand is en ik wil niets delen! Mijn angstige stemmen waren ruzie aan het maken met mijn rationele stemmen.
Ik voelde steeds sterker het gevoel opkomen van niet te willen delen, precies of iemand kwam veel te dicht en wou gaan graven in mijn gevoelens.
Wat maakt dat dit zo bedreigend aanvoelde en mijn lichaam fysiek in de angst schiet, er stond toch geen Grizzly beer voor me? Ik ben toch veilig? Had dit te maken met de therapie sessies als kind? Of door het feit dat ik al vaak gekwetst ben geweest na dat ik iets persoonlijks heb gedeeld met iemand? Zowel persoonlijk als professioneel. Het gevoel ebde uiteindelijk weg. Ik was zeer moe na de les, het had veel van me gevraagd.
De vragen die toen door m’n hoofd raasden bleven me bij en ik probeerde dieper te gaan en deze te beantwoorden. Ik kon wetenschappelijk uitleg geven aan deze fysieke reactie, een stressreactie waarbij mijn ademhaling onregelmatig werd.
Ik werd me daarvan bewust waardoor ik het minder onder controle had en daarbij kon ik, ondanks mijn rationeel denken, het enkel nog maar ondergaan. Veel hiervan heeft te maken met het associëren met eerdere ervaringen denk ik. Iemand die mijn vertrouwen op eist, alsof ik in gevaar ben en iemand me dingen zal laten doen die ik niet wil en ik er niet tegen gewapend ben.
Ik voel dat ik niet voldoende capabel ben om mijn grenzen aan te geven. Ik voel de vrees om anderen te kwetsen.
Bang dat ze me zullen afwijzen en minder graag zullen zien. Hierdoor kan ik inzien dat ik het belangrijk vind graag gezien te worden. En nu ik daarover nadenk is het duidelijker voor me; ik kan zelf uitmaken van welke personen ik hun mening over mij belangrijk vind, en ik moet anderen vertrouwen dat zij hun eigen deel en proces zelf kunnen beleven, ik moet me niet verantwoordelijk voelen voor hoe mijn grenzen bij de ander over komen.
Toen ik nadien naar huis reed ben ik beginnen huilen in de wagen, ik was boos op mezelf omdat ik het niet begreep! Waarom is dit zo lastig geweest? Doe niet zo dramatisch dacht ik bij mezelf.
Die strenge stem in m’n hoofd herkende ik, mijn broer, vader en moeder hebben me zo opgevoed en ik vind het moeilijk om mild te zijn naar mezelf. Ik vind het precies wel ok om zo te doen tegen mezelf maar vind het makkelijk en logisch om mild te zijn naar anderen, zonder oordeel. Ik zie dit los van een ander en ben me ervan bewust dat ik streng ben naar mezelf toe. In mijn dagelijks leven is er weinig ruimte voor mijn emoties van verdriet, angst en onzekerheid. Ik vind dit zeer lastig en op die manier probeer ik die ruimte dan ook aan de ander te geven. Net omdat ik weet hoe moeilijk dit kan zijn indien je deze ruimte niet krijgt. Voor mezelf betekent dit constant zoeken naar manieren om deze emoties te omarmen zonder dat mijn omgeving hiervan ‘last’ heeft. Mijn partner heeft het hier voornamelijk moeilijk mee en het is niet gemakkelijk als wij op dat vlak zo verschillen. Ik heb geleerd dat ik niet alles voor hem kan oplossen, wanneer hij het niet fijn vindt als ik verdriet heb of angstig ben dan is dat zijn deel. We kunnen daar altijd over in gesprek gaan en kijken welk gevoel daar onder zit, misschien is hij wel bezorgd om me en vind hij het niet fijn dat hij dit voor mij niet kan oplossen? Misschien is hij zelf zo opgevoed en vindt hij het belangrijk dat ik de kinderen diezelfde waarden meegeef?
Waarom was dit moment in de les zo lastig, ik voelde dat iemand die ik niet kende heel dicht bij mij kwam, iemand die een mandaat had door positie zo ook mandaat had bij mij om intieme zaken te kunnen verlangen. De weerstand die ik voelde was schrik om gekwetst te worden, om verraad te worden, om beoordeeld te worden en iet voldoende te zijn. Dat het zo persoonlijk is en ik vind het moeilijk die lijn te trekken tussen iets niet persoonlijk op te nemen en het puur professioneel te bekijken als in de kunst van het reflecteren.
Als pedagogisch werker ben ik er mij dan van bewust hoe moeilijk, hoe confronterend dit is, maar ook nodig is om dit zelf te ervaren alvorens je iemand anders hierin wil helpen of begeleiden.
Ik ben me bewust vanwaar de schrik en weerstand komt.
Ik besef dat vertrouwen meermaals werd beschaamd en dat ik daarom ook zeer voorzichtig ben, ik vrees dat dit ervoor kan zorgen dat anderen mij misschien ook niet in vertrouwen kunnen nemen. Dit zou mij als pedagogisch werker misschien wel onbetrouwbaar maken. Dit is iets waar ik duidelijk nog in wil groeien en samen met mijn psychologe werken we hier al iets meer dan een jaar aan.
Ik heb dit kunnen delen met mijn beste vriendin. Ze vertelde me dat ik heus niet mijn diepste emoties en angsten hoef te delen en dat deze ervaring een eerste reflectie kon zijn.
Ik besefte dat ik controle had over hoever ik ga in delen en herinnerde dat de docente zei dat je voldoende afstand moet genomen hebben van een situatie zodat je niet overmand wordt door emoties. Nadien las ik ook in het boek dat een reflectie niet negatief hoeft te zijn maar ook een positieve gebeurtenis kan zijn.
Dus dit was voor mij een heel leerproces, op zich een korte ervaring die ik makkelijk kon wegzetten als een gewoon alledaags beladen moment. Maar dankzij deze reflectie ben ik me bewust dat er nog heel wat zaken spelen die ik wil aanpakken.
Dat er heel wat zaken zijn die naar boven moeten komen en dat ik sterk genoeg ben om dit te in te zien, los van mijn persoonlijke ervaring tegenover mijn positie als pedagogisch werker.
Maak jouw eigen website met JouwWeb